Vanmorgen reed ik voor mijn 3e behandeling naar de fysio, en is dit nog niet mijn laatste rit. Mijn linkervoet -en been doen het (nog) niet zoals ik dat graag zou willen na mijn val in mei waarbij ik 2 middenvoetsbeentjes brak. Mijn gedachten laat ik gaan over wat mijn voeten nu eigenlijk voor mij betekenen. Veel, heel veel, ontdek ik. Ze maken het mogelijk dat ik kan lopen, kan gaan en staan waar ik wil door te fietsen, de koppeling van de auto in te trappen, mijzelf kan verplaatsen naar andere plekken en mensen die mij lief zijn. Ze geven me een vorm van onafhankelijkheid en vrijheid. Ze zitten onderaan mijn lijf, lijken wat ondergeschikt, ‘ze moeten het gewoon doen’ en nog niet eerder had ik er bewust bij stil gestaan hoe groot het belang is dat mijn voeten goed functioneren. Ze zijn de basis van mijn voortbewegen, zonder mijn voeten kom ik ‘nergens’. Hoe 2 kleine ieniemieniebotjes me tot stilstand hebben gebracht met een langer durende revalidatie die ik niet had verwacht en waar ik in 1e instantie best chagrijnig van werd. Ik houd er van om lange afstanden te wandelen, wat nu even niet denkbaar of überhaupt haalbaar is. Plots kan ik niet meer gaan en staan waar ik dat wil. Onderweg naar de fysiotherapeute die mij is toevertrouwd, een erg vriendelijke jonge vrouw die mij het gevoel geeft met passie haar werk te doen, liet ik mijn gedachten even de vrije loop. Je voeten, onderaan je lijf, waar zoveel botjes, spiertjes en peesjes in zitten die bepalend zijn voor hoe je je voortbeweegt, hoe je start met het in beweging komen. Dit bracht me bij de gedachte hoe je als baby start in het leven en deze fase eigenlijk onderaan staat voor de rest van je ontwikkeling en voortgang in het leven. Die baby -, peuter -en kinderperiode is de basis van je verdere leven, net als je voeten dat zijn voor het kunnen voortbewegen. Wanneer daar iets aan schort, er kleine breukjes of meer rampzalige breuken zijn, dan bepaalt dit de rest van je gaan, het voortbewegen in het leven. Dagelijks zie ik dit bij cliënten, hoe kleine breukjes, haarscheurtjes soms, maar dikwijls ook grote breuken waar operaties met stalen pinnen aan te pas moeten komen, fataal kunnen zijn voor hoe de verdere ontwikkeling van hun leven verloopt. Mijn fysiotherapeute masseert mijn pijnlijke voet, drukt op plekken die me bijna aan het plafond brengen en tranen in mijn ogen springen, maar … ze gaat voor mijn herstel. Het is nodig om te drukken op die pijnlijke plekken in mijn voet. Nu ook in mijn onderbeen en op andere plekken tot boven mijn knie. Want … ik heb te lang ‘doorgelopen’ en is mijn lichaam wat in disbalans gekomen. Ik krijg oefeningen mee en vertelt ze me dat het wijs is om deze dagelijks te doen. Ze doet dit alles zodat ik straks weer lange wandelingen kan maken, weer zonder ernstige problemen kan lopen en me kan voortbewegen. Net als mijn fysiotherapeute wil ik voor mijn vak staan om herstel te brengen aan de gevolgen van breukjes/breuken die mensen bij de start en later in hun leven hebben opgelopen. Soms is drukken op pijnlijke plekken nodig, het masseren van wat er in het verleden is geweest, oefeningen en opdrachten mee te geven om patronen te doorbreken. Net als de 2 breukjes in de kleine botjes van mijn linkervoet schade hebben gegeven en mijn lijf in disbalans hebben gebracht, brengen breukjes of meer ingrijpende breuken bij de start van je leven schade en disbalans met zich mee met vaak (ernstige) gevolgen in je verdere leven.
 |
||
 |
 |
 |
 |
 |
|