‘In de periode dat ik totaal vast was gelopen, kwam ik per toeval op de site van “Het Verdwenen Zelf”. Mijn mond viel open van verbazing ‘ik was dus niet gek’. Ik verslond de site en even later ook het werkboek, de herkenning was zo groot.
Tegelijkertijd begon ik ook te beseffen dat de impact zoveel groter was dan ik in eerste instantie kon overzien en wilde toegeven. Om die reden ben ik op zoek gegaan naar een geschikte therapeut die mij stapsgewijs door het diepgaande traject kon leiden. Nooit gedacht dat ik die stap ooit eens zou maken. Maar nu, een klein jaar verder, ben ik zo ontzettend dankbaar voor de hulp die mij hierin wordt geboden. Het feit dat je wordt gezien, dat je er mag zijn. Dat is zo bevrijdend.
Ik had totaal geen grenzen, de titel van het-verdwenen-zelf was zo typerend, ik wist niet meer wie ik was en óf ik er nog wel was. Altijd werd het omschreven als ‘overdreven’ zijn en ‘aandachttrekkerij’. Maar door de therapie leerde ik dat alle symptomen niets te maken hadden met mijn overdreven reacties of mijn schreeuw om aandacht. Het waren allemaal gevolgen vanuit een narcistische mishandeling, waarin je constant op je hoede moest zijn, waarin van je verwacht werd de taal van uitdrukkingen en hints te verstaan, waarin de honger naar moederliefde niet werd gestild, en ‘liefde’ altijd voorwaardelijk was.
Door de therapie bij Gerda heb ik geleerd dat het normaal is om grenzen te hebben en aan te geven, dat onvoorwaardelijke liefde wél bestaat en hierin voorzien kan worden. Ik leer voor het eerst echt te dromen, ik leer dat ik er (weer) mag zijn en er ook daadwerkelijk ben. Elk mens is een uniek geschapen wezen, en misschien is er, zoals Iris beschrijft, nog maar zo’n klein stukje groen over dat het hopeloos voelt, maar er is altijd hoop! Door hulp van Gerda heb ik zoveel dingen een plaats kunnen geven, ben ik weer tevoorschijn gekomen en leer ik te leven. En dat recht heeft iedereen: “Te mogen zijn zoals je bedoeld bent: Vrij!” ‘