Met goede hulpverlening is er een toekomst! In januari 2015 maakte ik voor het eerst kennis met Gerda. Zenuwachtig ging ik het eerste gesprek aan. Na jaren lange hulpverlening te hebben gehad, verwachtte ik niet iemand, die mij echt begreep. Ik kon er alleen maar op hopen.
Hopen op iemand die mij echt kan helpen, door naar mij te luisteren, mij helpen met het verwerken van mijn verleden en mij helpen om een leven op te starten. Maar ook iemand die ik durf te vertrouwen om mijn emoties mee te delen. Dit allemaal heb ik bij Gerda gevonden.
Gerda is een hulpverlener met een christelijke identiteit, die een proces met je aangaat. Een proces om iemand verder te helpen, om mij verder te helpen! Met mijn 40 jaar, heb ik 39 jaar in een narcistische omgeving moeten leven. Een jaar geleden ben ik gevlucht uit mijn relatie. Een hele moeilijke keus, waar ik jaren over heb gedaan. Na een jaar zelf aanmodderen, heb ik gerichte hulp gezocht. Het lukte mij niet om mijn leven op te bouwen na alles wat ik heb moeten meemaken. Ik wil een heel klein stukje over mijn verleden schrijven, niet om zielig gevonden te worden. Zielig ben ik namelijk niet. Ik wil juist hiermee aangeven, dat er voor iedereen een weg is naar herstel; een nieuw of ander leven. Echter, is dit alleen haalbaar met goede hulpverlening en doorzettingsvermogen. Dat soort hulpverlening biedt Gerda. Haar christelijke identiteit gebruikt ze, om mijn wereld en leven te veranderen en zorgen dat ik rust mag ervaren.
Ik ben geboren als jongste kind in een zeer streng gelovig gezin. Mijn broer heeft een totaal ander leven gehad dan ik. Mijn vader is wat ze noemen een narcist, of moet ik zeggen een monster. Want eigenlijk is er geen ander woord voor om mijn vader te omschrijven. Mijn moeder was onderdanig en durfde niet voor zichzelf en voor mij op te komen. Zij is ook opgevoed door een narcist, haar eigen moeder. Dat heeft mijn moeder zo gevormd, wat maakte dat ze geen grenzen aan kon geven, niet voor mij kon zorgen en nooit tegen mijn vader is ingegaan om mij te beschermen. Op mijn 22e heeft mijn moeder gekozen om zich niet verder te laten behandelen aan kanker. Ze wilde bij mijn vader weg en de dood was haar vlucht/redding. Op haar 50e was ze eindelijk verlost.
Ik heb 25 jaar onder de regels en wetten van mijn vader moeten leven. Alles wat een kind nodig heeft of verlangt, kreeg ik niet. Over school……. kan ik niet meepraten. Buiten spelen…..wat is dat? Gezellig aan de tafel eten…..nee niet voor mij weggelegd. Douchen…….vreselijk. Liefde…….wat houdt dan in?
In de 25 jaar dat ik bij mijn vader woonde, lag ik het grootste deel van de tijd aan een slibketting, in de keuken of in een slaapkamer. En nee, ik ben niet geboren als dier, maar echt als een kindje. Een kindje die verlangens heeft, maar ik dacht dat dit een normaal leven was. Mijn eten kreeg ik in een voerbak, waar altijd wel mee gesmeerd werd. Wat verlangde ik naar die stoel bij de eetkamertafel, waar mijn broer wel mocht zitten. Een broer die op zijn 17e samen ging werken met mijn vader. Een broer waar ik geen steun van heb gekregen. Op jonge leeftijd ben ik in de gedwongen prostitutie terecht gekomen, om zo 30 jaar gedwongen te werken. Een verschrikkelijke wereld, waar mannen alle grenzen overschrijden en zwangerschappen onvermijdelijk was. In op stand komen, nee ik durfde dit niet. Tegen mijn vader was ik niet opgewassen. Mijn vader deinst voor niks of niemand terug.
Op mijn 25e heb ik via internet een man gezocht. Iets in mij vertelde dat ik weg moest bij mijn vader, maar wat….ik heb geen idee. Verliefd zijn……..ik weet niet hoe dit voelt. Ik dacht dat deze man mijn redder zou zijn. Binnen 2 dagen woonde ik samen en was ik verlost van mijn vader. Helaas bleek deze man net als mijn vader te zijn en mijn wereld van gedwongen prostitutie ging gewoon verder. Vernedering, mishandeling, misbruik en vergaande treiterijen, ik was dit allemaal zo gewend en dacht dat dit een normaal leven is. Tot het moment dat ons gezin noodgedwongen medische hulp nodig had en ik daardoor bevriend raakte met iemand. Toen pas realiseerde ik mij, dat mijn leven een niet doorsnee leven is. Nog 3 jaar heb ik letterlijk en figuurlijk hier tegen aangeschopt. Mijn wereld en haar wereld lag te ver uit elkaar. Na 3 jaar “gevoed” te worden met verhalen over het normale in het leven, ben ik door en met haar hulp gevlucht.
Ik was 39 jaar en had nog nooit kunnen proeven aan het leven. Waardoor ik heel veel problemen kreeg. Vrijheid, hoe moet je daar mee omgaan wanneer je niet weet wat dit is. Keuzes maken, een onmogelijk iets. Een mening geven roept angst op. Echter dan heb ik het nog niet over alle dagelijkse dingen. Douchen, eten, verzorging en alle dagelijkse dingen die je als kind hoort te leren. In een jaar heb ik ontiegelijk veel mogen leren. De angst voor vrijheid bleef. Wanneer ik op de fiets een rondje fietste, kreeg ik een paniekaanval. Iedereen die ik zag fietsen lijkt fietsen een normaal iets te vinden. Maar ik kon niet tegen die vrijheid. Regelmatig heb ik op het punt gestaan om terug te gaan. Gewoon uit angst, omdat ik deze normale wereld niet snap. Daarom heb ik hulp gezocht bij Gerda, om mijn echte verlangen te onderzoeken en om vervolgens deze verlangens uit te laten komen.
Vanaf het moment dat ik Gerda ontmoette had ik gelijk een positieve klik met haar. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dit niet zo vaak met iemand heb. Achterdocht en angst maakt contact met mij wel eens moeilijk. Waardoor ik mensen niet durf te vertrouwen. Door haar openheid en rust zorgt ze ervoor dat ik haar kan en mag vertrouwen. Al snel was de achterdocht en angst weg, daar kwam voor in de plaats vertrouwen, begrip en vooral doorzettingskracht om mijn leven te veranderen. Het bijzondere vind ik aan Gerda dat zij niet wegloopt voor mijn leven. Veel van mijn vorige hulpverleners durfden niet met mij over mijn leven te praten. Gerda is eerlijk en ze vertelt wat haar hierin raakt, maar blijft komen en mij begeleiden en steunen. Vanaf het begin wist ik dat de hulp van Gerda intensief en behoorlijk confronterend zou zijn. Doordat ze mij vertrouwen geeft, durf ik dit traject aan. Een traject met intensieve gesprekken, elke week huiswerk opdrachten maken en af en toe symbolen maken. Samen gaan we naar de bodem van mijn put. Bij de pijn en verdriet staan we samen stil en kan en mag ik het verdriet toelaten, om zo vervolgens samen de trap te betreden om uit de put te komen. Samen……ja samen, want alleen durf ik dit niet aan. Gerda staat naast mij om mij te steunen en te troosten. Door dit samen aan te gaan gaat mijn proces in een sneltreinvaart. We kijken vooral naar de toekomst, maar ook zeker over de schouder naar het verleden. In onze gesprekken leer ik over het normale leven, een leven zonder narcisme, een leven zoals ik wil. Dat laatste is moeilijk, want wat wil ik eigenlijk. Dit is een zoektocht die ik samen met Gerda maak. Een tijd lang wou ik maar wat graag terug, terug naar het bekende, terug naar mijn vroegere leven, omdat ik bang ben voor deze normale wereld. Bij Gerda kan ik mijn angsten uitspreken, om samen een oplossing te zoeken. Ik kreeg de opdracht om onder andere een symbool te maken. Dit symbool zou als functie hebben om tussen mijn verleden en mijn toekomst in te mogen staan. Ik heb hiervoor een steen beschilderd. Deze steen als functie om letterlijk tussen de twee uiteenlopende werelden te zetten. Op een gegeven moment heb ik “afscheid” genomen van de steen, door de steen van mij af te gooien in het water. Om zo de keus te maken om nooit meer terug te gaan, maar een eigen leven op te bouwen. Dit zijn emotionele momenten, die ik alleen maar kan uitvoeren wanneer er iemand naast mij staat. Iemand, die mij op dat moment oprecht steunt en de tijd neemt om verdriet en de angst te laten gaan. Dergelijke symbolen maken is zo essentieel om een nieuw leven op te bouwen.
Door de gesprekken met Gerda durf ik nu in het donker te slapen en nemen langzamerhand mijn nachtmerries af. Ik leer van haar hoe ik narcisme kan herkennen. Ik krijg handvatten om mijn verleden een plek te geven. Mijn eigen “ik” te ontwikkelen, ik maak mezelf sterk om zelf keuzes te leren maken. Zo ben ik voor het eerst van mijn leven in staat om te werken, iets waar ik ontzettend trots op ben. De stemmen in mijn hoofd, die al jaren mijn leven treiteren, heb ik onder controle gekregen door regelmatig een oefening te doen met Gerda. Ik neem afscheid van verdrietige momenten uit mijn verleden, zodat ik verder kan. Tijdens het huiswerk maken kijk ik terug op mijn verleden. Het huiswerk geeft mij inzicht en helpt mij bij het verwerken. Van Gerda krijg ik altijd een reactie op mijn huiswerk. Deze reactie is opbeurend, helpend, steunend maar vooral kritisch. Kritisch met als doel om mij verder te helpen. Naast de gesprekken en het mail contact, mag en kan ik Gerda altijd bellen. Dit geeft mij zoveel kracht. Waardoor ik niet 10 stappen terug val, maar vooruit blijf gaan.
Voor het eerst doorbreek ik de cirkel van narcisme in onze familie. Mijn beide ouders hebben een trauma opgelopen en hebben gehandeld vanuit hun eigen verleden. Mijn ex heeft een verleden met narcisme, waardoor hij weer zo handelde. En ik…..ik ben sterk. Ik kies voor de aller-moeilijkste weg, ik kies ervoor om deze cirkel, na heel veel jaren te doorbreken, zodat ik en mijn kinderen anders leren, zodat de cirkel niet wordt doorgezet en er niet meer slachtoffers worden gemaakt in mijn familie. En dit gaat allemaal met vallen, weer op mogen staan en verder te gaan; met heel veel geduld van Gerda.
Een proces waarbij angst om het oude los te laten en vreugde om het nieuwe aan te gaan, centraal staat